de schouder en de tand

We hebben jullie nog niet alles verteld van wat er hier in china al met ons gebeurd is. We wilden niemand ongerust maken, maar nu alles weer ok is, willen we toch dit verhaaltje met jullie delen. Weten jullie nog dat ik schreef dat de vriend van Christine een heel zwaar ongeval had gehad, en dat hij echt veel geluk had gehad dat hij het overleefd heeft (trouwens, ondertussen is hij geopereerd, en terug in Duitsland voor de revalidatie). Awel, de dag erna is liefje flink aan het trainen in de fitness... en ik ben flink aan het lopen op de loopband... komt er daar een van die gasten naar mij toegelopen... stop, stop, your boyfriend.... ik ben volledig in paniek, dus kan niet op de stop knop duwen (kon hem nie vinden), dus ik sukkel daar af die loopband... 2 blauwe plekken en een schaafwond als resultaat... en dat was het verhaal... neeneen, zie ik liefje daar staan, hij ziet er uit alsof hij heel veel pijn heeft... schouder uit de kom.... opnieuw (het kan dus overal voorvallen, zowel bij het sporten, het slapen, als het ophangen van een slinger voor het afscheidsfeestje). Maar nu serieus... ik probeer tegen die gasten van de fitness te zeggen dat ze moeten een ambulance bellen. Nu zijn we hier dus al 3 maand, maar denk niet dat ik al ooit een ambulance gehoord heb, en mss heb ik er een zien rijden. Ze kennen dat hier dus niet. Dus, die gast van de fitness zegt, kom, taxi... nu heb ik al verteld hoe de taxichauffeurs hier rijden... nu, vorige keer is de schouder er terug ingegaan door over een drempel te rijden, dus is misschien een gekke taxi chauffeur wel een goeie oplossing. Volgend probleem, de fitness is op 3 minuten wandelen van ons deur, dus we hebben geen gsm mee, geen geld (stom, doen we dus niet meer)... tegen die gast van de fitness uitgelegd, no money, wou hem mijn ipod geven in de plaats, heeft hij mij toch 200 RMB geleend (hij moest de IPOD niet hebben). Maar wat als er dus eens iets serieus zou voorvallen... ok, dus de taxi in. Jammer genoeg heeft het niet geholpen. Komen we daar in het ziekenhuis (schouder nog steeds uit de kom), mogen we naar de spoed, komt er daar een dokter kijken (geen Engels) en in plaats van die schouder terug op zijn plaats te duwen, begint hij te schrijven...liefje had veel pijn, en die gast zat daar maar te schrijven. Wij dus, no writing, put it back in. Die gast dan, x-ray, x-ray… no, no x-ray, put it back in… heeft hij uiteindelijk toch die schouder op zijn plaats gekregen.... en dan, betalen. Had dus maar 200 RMB. En was er al 15 kwijt aan de taxi. En betalen is niet zo eenvoudig hier. Dus, eerst papiertje van de dokter, dan bij de verpleegster, dan naar de kassa, dan terug naar de verpleegster, en dan terug naar de dokter die zegt da je mag vertrekken. Had nog 4 RMB over... niet genoeg voor de taxi terug... die dan maar aan de deur laten stoppen en laten wachten... ondertussen had liefje proberen uitleggen dat hij een soort van ondersteuningsverband of zoiets wou (of iets om zijn arm op te houden). Geven ze hem daar nu toch iets onnozels, licht, met een mini-koordje... terwijl hij daar zit en ik de administratie in orde probeer te brengen, brengen ze daar een gastje binnen, 12 jaar of zoiets... zelfde probleem... zelfde patroon... die kleine heeft daar pijn, en de dokter begint te schrijven. Maar hij krijgt die schouder er niet sebiet in... loopt hij weg, om een plastiek zak... doet hij die plastiekzak rond zijn voet, en gaat hij op die kleine zijn schouder staan... ik zweet het, we wisten niet waar kijken, zoiets heb je nog nooit gezien... maar goed, schouder zat terug op zijn plaats...
Liefje kon wel niet gaan werken, dus ik aan de collega’s verteld wat er aan de hand was. We hadden een chinees nodig die mee kon gaan naar de apotheker om flexium gel of zoiets en een verband. Nu is een van de chinezen, Eileen, getrouwd met een dokter, die in een ander ziekenhuis werkt. Ze had hem gebeld, we mochten rond de middag langs gaan (wat al speciaal is, want lunchpauze in een ziekenhuis kennen ze ook). Wij dus naar het ziekenhuis, een ander, meer downtown, maar naar het schijnt beter (is wel meer dan half uur rijden van bij ons thuis, dus niet echt een optie als je schouder uit de kom ligt en je moet met een taxi naar het ziekenhuis). Komen we daar toe, oud, niet echt een propere indruk... naar de 6 verdieping met een oude lift, mogen we in de dokterskamer binnen... ligt er daar een te slapen (heb ik dat al verteld dat chinezen regelmatig een middagdutje doen op hun bureau... kan je bij ons echt veel zien), een andere is aan het roken, overal papieren... maar goed, 2 dokters bij liefje... even discussieren, schouder zal wel goed op de juiste plaats, beter verband gekregen, naar de x-ray gegaan. En ook daar, er zat een hele rij mensen (die aan het wachten waren tot de lunchpauze van de dokter voorbij was), maar omdat we toevallig de dokter kenden, mochten we eerst. Komen we daar binnen, ligt er daar weer een te slapen op 2 stoelen... maar goed, ze hebben ergens een gaatje gezien, liefje moet thuis naar de dokter.... maar dus, verband gekregen, medicijnen gekregen, en een voorkeursbehandeling (ik weet het, we zouden ons moeten schamen... maar blijkbaar gaat het gewoon zo in china...)
Met liefjes schouder is ondertussen alles terug ok. Hij is wel een paar weken gevoelig geweest (zeer handig als je het weekend erna richting hong kong wil trekken) en we zijn wel heel voorzichtig, want dit willen we niet nog eens meemaken. Dus, nu gaan we fitnessen met telefoon en geld bij.... en liefje doet geen schouderoefeningen meer... en dit weekend hebben we een Belgische dokter leren kennen.

Ik had dus al een tijdje tandpijn. Heb al een afspraak gemaakt als we weer terug thuis zijn, maar woensdag hield ik het dus echt niet meer uit van de pijn. Christine was hier al naar een tandarts geweest, maar ik zag het dus echt niet zitten, na alles wat we hier meegemaakt hebben. En haar verhalen over ziekenhuizen helpen ook niet echt. Alex was zwaar gewond, en nog geen ambulances met een sirene, en een ziekenhuiskamer vol muggen en dokters die niet willen uitleggen wat ze aan het doen zijn, omdat je volgens de chinese cultuur geen vragen mag stellen aan dokters en zeker hun kennis niet in twijfel mag trekken.
Maar goed, woensdagavond dus, ongelooflijk veel tandpijn. Jammer genoeg geen plaats meer woensdagavond, dus donderdagmorgen van als er plaats was direct geweest...en het viel echt goed mee, ze spraken daar heel goed Engels, het was proper, ze stelden mij op mijn gemak, ze legden uit wat ze aan het doen waren. En, ze hebben mijn tand ontzenuwd (of zoals ze hier zeggen, root canal treatment). Dus eerst kom je binnen, mag je in de stoel gaan liggen (nog altijd niets aan de hand) en dan zegt hij dat hij foto’s gaat trekken. Dus, ze zetten je op een stoel, in een andere kamer, doen je zo een schortje aan, lopen allemaal de kamer uit, en trekken de foto. Maar goed, er was dus een ontsteking op mijn zenuw. En de tandarts ging testen waar precies, door een gevoeligheidstest te doen. Ze zitten dan met heel koude vloeistof op uw tanden. Does it hurt here, no, here, no.. tot ze aan de tand kwamen die ontstoken was. Ik begin daar nu toch te krijsen... en die dokter en die assistent alle 2, calm, calm, you are ok. Thuis zouden ze mij laten krijsen hebben en zeggen dat ik niet zo flauw moet doen. Maar hier waren ze echt heel vriendelijk, mij kalmeren enzo... goed, dan moest ik een brilletje opzetten, dat het water niet in mijn ogen zou spatten. Heb ik ook nog nooit meegemaakt. En dan zijn ze eraan begonnen he. Boren, de zenuw er uit halen, constant het speeksel uit mijn mond halen, echt ongelooflijk. Ze wilden mij echt geen pijn doen. Dus, in tegenstelling tot de chinese dokters, ben ik wel fan van de chinese tandarts. Is nu niet da ik ineens graag naar de tandarts ga (dat gaat nooit goedkomen), maar het viel allemaal wel mee. Ik moet nu nog eens gaan voor een 2e behandeling, dus hopelijks blijft het allemaal meevallen. Heb de tandarts al aangeraden aan de andere expats hier bij rogers...
Vandaag net gegaan voor de 2e behandeling. Ben nog steeds fan van de tandarts. Een half uur opkuisen van mijn root canal, voor 70 RMB... is wel ok he...voor de rest zijn ze nog steeds heel erg vriendelijk, en willen ze zeker niet dat ik pijn heb. Enige probleem, ik moest een soort van factuur hebben voor de verzekering, was beetje moeilijker. Daar heb ik 20 minuten moeten op wachten...

Vele groetjes

De schouder en de tand