Ik schrijf mijn laatste verslagje vanop de luchthaven in shanghai, waar ik binnen een kleine 2uur ga vertrekken (ja, ik weet het, ik ben weer veel te vroeg, maar ik moest op tijd vertrekken, want vorige week en deze week hebben ze 2 keer de weg afgesloten(!) wegens de mist en het vriesweer... gewoon toe... trek maar uw plan) naar huis. Het was mijn laatste trip (in het expat gebeuren op zijn minst, ik weet nu al dat ik in maart terug naar de US mag (shoppen!! Het echte spul). Dus het is geen vaarwel van luchthavens, en ik vermoed ook niet van china, maar toch mijn laatste keer als officiële expat.
Eergisteren afscheidsetentje gehad met nog een paar collega’s – baas ging ook meegaan – uitgevallen door een virus... Carolien is dan meegekomen... voor de laatste keer dan ook lekker chinees gaan eten... de dag ervoor had ik trouwens gemerkt dat ik toch wel ingeburgerd was. Het was hier echt ongelooflijk kou deze week – en terwijl ik dat schrijf komen er hier net een paar mensen naast mij zitten in hun topjes... die komen van nieuw zeeland...en wij zullen hier maar kou hebben. Dus ik was dinsdag nog een laatste manicure gaan doen (nu het nog betaalbaar is) en daarna moest ik een taxi vinden... er stonden naast mij al een tijdje mensen te wachten, eigenlijk al langer dan ik, en de taxi kwam, en ik ben er gewoon voor hun neus ingekropen (tja, hij stopte echt vlak voor mijn voeten, hij wou perse mij meedoen). In elk geval, zoiets zo ik thuis echt nooit doen... maar goed, dus naar Zen geweeest, afscheidsetentje, heel gezellig! En gisteren was het hoogtepunt van het jaar voor de chinezen... het rogers annual dinner. Je moet je dat dus inbeelden, je zit daar in een zaal met 1000 mensen – 99% van de werknemers van rogers china (behalve Luc, die was nog altijd ziek). En iedereen keek er ongelooflijk naar uit. Want... op het annual dinner doen we actjes.... zingen, dansen, grapjes vertellen, spelletjes spelen... de avond begon stipt om 6u, met een act van het management. Ze hadden er niet beter op gevonden om iedereen die een verschillende taal kan, in die taal gelukkig nieuwjaar te laten zeggen... nu zijn er maar 2 vlamingen... en 1 ervan was ziek... dus... ik op het podium... het was al erg, want bij het binnenkomen werd ik weer ongelooflijk aangestaard... het meest blonde meisje in de zaal... en het was nochtans lang geleden... maar dan nog eens op het podium ook...en toen begon de show. Een rocker, een hele groep meisjes verkleed als dansende waterlelies... iedereen was ook opgekleed... je kan het zo gek niet bedenken... toneeltjes... spelletjes om het liedje te raden, tombola... maar de chinezen die achterin de zaal zaten konden niet zo goed zien... dus die kwamen naarvoor... en wij zaten vanvoor... dus zaten ze bijna op onze schoot... en allemaal waren ze enthousiast. Bij ons zou er niemand ook maar aan denken om op een podium voor 1000 man een liedje te gaan zingen... wel mooie prijzen hoor.... rijstkokers, wokpannen, donsdeken maar ook een tv, een scooter, frigo’s. In elk geval, de chinezen waren content, en om 9u was het tijd om terug naar huis te gaan. Afscheid genomen van de collega’s, nog een laatste foto... en we waren weg...
Ze vroegen mij wat ik ging missen aan china... een paar collega’s, de massage, de kuisvrouw, de chauffeur... maar aan de andere kant ben ik zo blij om naar huis te gaan...sowieso omdat ik iedereen gemist heb.. maar het is toch wel speciaal om met de chinezen te werken. Je moet heel veel geduld hebben, je hebt communicatieproblemen, ze hebben andere gewoontes... maar in elk geval, het is een jaar geweest om nooit te vergeten.... maar 2008 zal nog beter worden!!
Vele groetjes, en tot in belgie, nederland...
Sunday, January 27, 2008
Saturday, January 12, 2008
Karaoke!!
Dag iedereen (ik weet niet of er nog iemand aan het lezen is) – maar in elk geval – hier nog eens een verslagje vanuit suzhou. Ik ben hier ondertussen terug anderhalve week – en binnen minder dan een week ben ik terug thuis...
Maar gisteren was het afscheidsetentje van het finance departement – hot pot en ... karaoke. Ik had ooit een gezegd dat ik dat eens wou doen, en Marina had het onthouden! Dus eerst hot pot gaan eten. Deze keer was het anders – we kregen elk onze eigen hot pot – de mijne was niet spicy maar je kan wel een saus bij gaan samenstellen... daar had ik mij een beetje aan mispakt...ik heb een nieuw potje gekregen. Dan een fles wijn gedeeld met chinees (de rest dronk fruitsap.... chinezen en alcohol... gaat nooit lukken denk ik). Alhoewel het volgende week annual dinner is – schijnt da ze dan 1 keer in het jaar zat worden – tegen 8u is het al zover... ze moeten nl de dag erna werken – dus wel op tijd naar huis... en ze hebben waarschijnlijk niet veel nodig... maar goed, dus hotpot gegeten... er heeft er een haar sushi ook in de hotpot gegooid...was niet de bedoeling...
Maar dus – lekker gegeten – beetje gebabbeld – nie altijd want soms waren ze in chinees bezig. En dan naar de karaoke. Je komt daar binnen... er is geen bar...enkel een hoop kamers. En elke groep kan zijn eigen kamer huren... er zijn grote en kleine... en je kan zelf je muziek kiezen... heel veel chinees en een beetje engels...en ze vliegen allemaal naar die computer – en voor je het weet is de hele avond volgeboekt! Alle liedjes zijn gekozen. En dan beginnen ze te zingen (dus nog altijd zonder een druppel alcohol in hun bloed) alsof ze allemaal de rest van hun leven nog niets anders gedaan hebben... met overtuiging, op het podium – om ter meest zingen.... en is er ook geen bar, maar een ‘supermarkt’ – waar je dus drank kan kopen.... beetje bier gekocht, maar vooral ice tea en water (beter voor de stem zeker). Ik heb toch ook mijn zangtalenten tentoon gespreid (my heart will go on, we will rock you, big big world...) maar dat vergaat in het niets bij al die chinezen.... ze vinden het blijkbaar echt heel erg leuk!! We hebben zelfs de chinese versie van ‘dragostei din tei (of hoe schrijf je da) gezongen, majahee, majahoo, majahaha... en dan verder in het chinees
En dan begint nu alles van ‘laatste keer’. Mijn valies is al grotendeels gepakt (neen, geen fake stuff deze keer), mijn geld van de massage is op en nog een laatste afscheidsdinner, en richting huis!
Tot binnenkort
Maar gisteren was het afscheidsetentje van het finance departement – hot pot en ... karaoke. Ik had ooit een gezegd dat ik dat eens wou doen, en Marina had het onthouden! Dus eerst hot pot gaan eten. Deze keer was het anders – we kregen elk onze eigen hot pot – de mijne was niet spicy maar je kan wel een saus bij gaan samenstellen... daar had ik mij een beetje aan mispakt...ik heb een nieuw potje gekregen. Dan een fles wijn gedeeld met chinees (de rest dronk fruitsap.... chinezen en alcohol... gaat nooit lukken denk ik). Alhoewel het volgende week annual dinner is – schijnt da ze dan 1 keer in het jaar zat worden – tegen 8u is het al zover... ze moeten nl de dag erna werken – dus wel op tijd naar huis... en ze hebben waarschijnlijk niet veel nodig... maar goed, dus hotpot gegeten... er heeft er een haar sushi ook in de hotpot gegooid...was niet de bedoeling...
Maar dus – lekker gegeten – beetje gebabbeld – nie altijd want soms waren ze in chinees bezig. En dan naar de karaoke. Je komt daar binnen... er is geen bar...enkel een hoop kamers. En elke groep kan zijn eigen kamer huren... er zijn grote en kleine... en je kan zelf je muziek kiezen... heel veel chinees en een beetje engels...en ze vliegen allemaal naar die computer – en voor je het weet is de hele avond volgeboekt! Alle liedjes zijn gekozen. En dan beginnen ze te zingen (dus nog altijd zonder een druppel alcohol in hun bloed) alsof ze allemaal de rest van hun leven nog niets anders gedaan hebben... met overtuiging, op het podium – om ter meest zingen.... en is er ook geen bar, maar een ‘supermarkt’ – waar je dus drank kan kopen.... beetje bier gekocht, maar vooral ice tea en water (beter voor de stem zeker). Ik heb toch ook mijn zangtalenten tentoon gespreid (my heart will go on, we will rock you, big big world...) maar dat vergaat in het niets bij al die chinezen.... ze vinden het blijkbaar echt heel erg leuk!! We hebben zelfs de chinese versie van ‘dragostei din tei (of hoe schrijf je da) gezongen, majahee, majahoo, majahaha... en dan verder in het chinees
En dan begint nu alles van ‘laatste keer’. Mijn valies is al grotendeels gepakt (neen, geen fake stuff deze keer), mijn geld van de massage is op en nog een laatste afscheidsdinner, en richting huis!
Tot binnenkort
Saturday, January 5, 2008
Xmas in china
Deze weblog had ik al geschreven voor ik naar huis kwam voor de feestdagen - te druk gehad thuis...
Hier ben ik dan – met mijn laatste weblog van het jaar... ik weet het, het is even geleden... maar ik hen zo niet heel veel meer te vertellen... china kennen jullie al he.... het verkeer, het eten, de chinezen (die niet altijd even proper zijn), het werk. Ik zit nu op het vliegtuig... in mijn stoel in de exit row (met naast mij 2 sympathieke Nederlanders (daar moet ik wel punten mee scoren...) – dus lekker veel beenruimte – omdat ik vanaf nu bij de KLM elite groep hoor. (ben wel nog maar zilver, op naar het goud) maar da wil eigenlijk zeggen da ik vanaf nu mag inchecken en boarden bij de business class en in aanmerking kom voor de betere stoelen... (en 25kg bagage mag meedoen) en geloof me – als je mag kiezen tussen eerst aan boord gaan of te moeten wachten tussen een groep voorkruipende chinezen.... ik heb trouwens mijn ergste rit ooit meegemaakt naar de luchthaven... wat een vreselijke chauffeur.... en ondertussen ben ik toch al iets gewoon – constant van vak veranderen (ok – dat doen ze allemaal maar die bleef constant op 2 vaken rijden – op de lijnen... en toetereren dat ze deden, en met hun lichten trekken. Hij heeft 3 keer moeten aan zijn stuur trekken om nergens tegen aan te knallen...en constant rapper trager... echt geen goeie chinese chauffeur. Maar goed, ik ben er geraakt en zit nu op het vliegtuig. Nog 6u – die ik niet kan doden door naar de films te kijken, want die heb ik natuurlijk al allemaal gezien... dus maar even nog verhaaltjes vertellen...
Met het project (waarom ik hier nog steeds ben) gaat alles goed – de baas heeft het vorige week de meest succesvolle implementatie in rogers ooit genoemd – en aangezien ik ook betrokken was in de 2e meest succesvolle implementatie ooit in rogers (die uit belgie) kunnen we alleen maar content zijn nietwaar. Dus genoeg over het werk...
Toen ik terug kwam van onze Thailand reis in Nederland had ik natuurlijk niet zo veel zin meer om terug te komen. Ik had ook niet zo heel veel om naar uit te kijken. Maar de eerste week kregen we bezoek van een aantal corporate mensen – Paul (die al vroeger geweest was – gezellige sympatieke Amerikaan), Jim (tax director) en Earl (credit controller – degene die een trauma heeft overgehouden van met mij een in belgie in de auto te zitten – ik weet nog steeds niet waarom). En dat was wel gezellig. Een avond gaan eten met de chinezen gaan eten (het lekkerste aan de eend is de kop) en een avond met de finance mgrs alleen en zij (Luc, nog een beetje baijo). Mijn baas was het weekend ervoor naar hong kong geweest en hij had zich daar blijkbaar zeer goed geamuseerd (zat de alcohol nog een beetje in zijn bloed?). da was dus wel zeer gezellig...Vooral Jim is wel typische amerikaan – geen ijs – geen groenten.... ik ben nog niet echt ziek geweest – maar zij worden blijkbaar allemaal voldoende op voorhand verwittigd... Maar gelukkig wilden die amerikanen ook wel eens shanghai zien... dus op vrijdagavond richting shanghai – voor een dag vol gids spelen, de tourist spelen, je er laten opleggen en kopen... ze hadden een shoppinglist mee van hun vrouwen... maar vooral op kosten van rogers gaan slapen in de radisson en op kosten van rogers gaan eten en wijn gaan drinken... we hebben zelfs de bar van de radisson gesloten... (wel niet te doen, om 1u gaan ze dicht en ze doen zelfs het licht uit om je buiten te steken) - was eigenlijk wel nodig want we gingen de volgende dag om 8u vertrekken voor onze shanghai tocht...(om 7u opstaan op een zaterdag).
Eerste stop – de bund – paul heeft er hem zwaar laten opleggen – skates gekocht voor 200RMB voor 3 – terwijl later iemand er 5 voor 100 wou geven... Omdat we zo vroeg waren hadden we wel immens veel bekijks (het is al een speciaal zicht, een westerling uit zijn bed op een zaterdag om 8u). Volgende stop: old town – Paul ging er zich niet meer laten opleggen... hij wou een olifantje kopen in jade... en niet meer dan 350... ze wou niet... ze zaten een tijdje rond 380 – zegt ze ineens tegen hem: you big buddha – you can pay... en paul is dus wel echt een big buddha – niet zo slim als je wil verkopen.... hij heeft toch gekocht... (haar tactiek zal nog zo slecht niet geweest zijn). En na nog wa tussenstops met hen naar de fake markt – shopping lijst...
In de eerste winkel een goeie prijs gekregen – ze kunnen overtuigen met ‘i live here’ en omdat ik niet te luid zou roepen omdat er nog mensen in de winkel stonden – goeie prijs gekregen... dan nog een paar winkels gedaan... uiteindelijk zouden we met 20 tassen buitenkomen, fake kleren, fake horloges – onze chauffeur zag ons komen... hij moest lachen... en dan op zoek naar de mc donalds – normaal kom je er om de 3 stappen een tegen – niet dus ... dan maar KFC – cola zonder ijs... alsof ik da kan zeggen... hem dan maar cola gegeven met ijs – waar hij 2 slokken van genomen heeft (pikante kippopcorn...). Op de terugweg heb ik de hele weg geslapen...
Het vorige weekend had ik dan helemaal niets te doen – op zaterdag met de baas afgesproken....italiaans gaan eten... met elk een fles rode wijn... en daarna naar zapata’s – komt er daar een of andere gek die we niet kennen – 2 flessen champagne – we waren met 5 (nog paar belgen)... de volgende dag geraakte ik dus niet goed uit mijn bed...
Woensdag was ik uitgenodigd bij Marina thuis... een homemade chinese dinner... ik wist niet goed waar ik mij moest aan verwachten... maar ze had het ‘westers’ gehouden – kippeblokjes (ipv poten) en het was wel lekker – rijst met paksoi, brocolli – kip met kool alleen heeft alles echt zo een specifieke chinese smaak (zusje, weet je nog) die ik niet echt kan thuisbrengen...maar het was wel lekker... daarna nog beetje bij hun gezeten – ze waren net terug van hongkong – ik vraag heb je dan beetje gefeest (zoals onze baas) – zie boven – maar ze hadden alleen thee gedronken – party is niets voor hen...toch apart volk...
Wat ook nog grappig is – overal zie je kerstmannen, kerstbomen, versieringen, lichtjes... ook al weten ze echt alleen niet wat het wil zeggen...
en nu zit ik dus op het vliegtuig... minder dan 6u... tot binnenkort...
Hier ben ik dan – met mijn laatste weblog van het jaar... ik weet het, het is even geleden... maar ik hen zo niet heel veel meer te vertellen... china kennen jullie al he.... het verkeer, het eten, de chinezen (die niet altijd even proper zijn), het werk. Ik zit nu op het vliegtuig... in mijn stoel in de exit row (met naast mij 2 sympathieke Nederlanders (daar moet ik wel punten mee scoren...) – dus lekker veel beenruimte – omdat ik vanaf nu bij de KLM elite groep hoor. (ben wel nog maar zilver, op naar het goud) maar da wil eigenlijk zeggen da ik vanaf nu mag inchecken en boarden bij de business class en in aanmerking kom voor de betere stoelen... (en 25kg bagage mag meedoen) en geloof me – als je mag kiezen tussen eerst aan boord gaan of te moeten wachten tussen een groep voorkruipende chinezen.... ik heb trouwens mijn ergste rit ooit meegemaakt naar de luchthaven... wat een vreselijke chauffeur.... en ondertussen ben ik toch al iets gewoon – constant van vak veranderen (ok – dat doen ze allemaal maar die bleef constant op 2 vaken rijden – op de lijnen... en toetereren dat ze deden, en met hun lichten trekken. Hij heeft 3 keer moeten aan zijn stuur trekken om nergens tegen aan te knallen...en constant rapper trager... echt geen goeie chinese chauffeur. Maar goed, ik ben er geraakt en zit nu op het vliegtuig. Nog 6u – die ik niet kan doden door naar de films te kijken, want die heb ik natuurlijk al allemaal gezien... dus maar even nog verhaaltjes vertellen...
Met het project (waarom ik hier nog steeds ben) gaat alles goed – de baas heeft het vorige week de meest succesvolle implementatie in rogers ooit genoemd – en aangezien ik ook betrokken was in de 2e meest succesvolle implementatie ooit in rogers (die uit belgie) kunnen we alleen maar content zijn nietwaar. Dus genoeg over het werk...
Toen ik terug kwam van onze Thailand reis in Nederland had ik natuurlijk niet zo veel zin meer om terug te komen. Ik had ook niet zo heel veel om naar uit te kijken. Maar de eerste week kregen we bezoek van een aantal corporate mensen – Paul (die al vroeger geweest was – gezellige sympatieke Amerikaan), Jim (tax director) en Earl (credit controller – degene die een trauma heeft overgehouden van met mij een in belgie in de auto te zitten – ik weet nog steeds niet waarom). En dat was wel gezellig. Een avond gaan eten met de chinezen gaan eten (het lekkerste aan de eend is de kop) en een avond met de finance mgrs alleen en zij (Luc, nog een beetje baijo). Mijn baas was het weekend ervoor naar hong kong geweest en hij had zich daar blijkbaar zeer goed geamuseerd (zat de alcohol nog een beetje in zijn bloed?). da was dus wel zeer gezellig...Vooral Jim is wel typische amerikaan – geen ijs – geen groenten.... ik ben nog niet echt ziek geweest – maar zij worden blijkbaar allemaal voldoende op voorhand verwittigd... Maar gelukkig wilden die amerikanen ook wel eens shanghai zien... dus op vrijdagavond richting shanghai – voor een dag vol gids spelen, de tourist spelen, je er laten opleggen en kopen... ze hadden een shoppinglist mee van hun vrouwen... maar vooral op kosten van rogers gaan slapen in de radisson en op kosten van rogers gaan eten en wijn gaan drinken... we hebben zelfs de bar van de radisson gesloten... (wel niet te doen, om 1u gaan ze dicht en ze doen zelfs het licht uit om je buiten te steken) - was eigenlijk wel nodig want we gingen de volgende dag om 8u vertrekken voor onze shanghai tocht...(om 7u opstaan op een zaterdag).
Eerste stop – de bund – paul heeft er hem zwaar laten opleggen – skates gekocht voor 200RMB voor 3 – terwijl later iemand er 5 voor 100 wou geven... Omdat we zo vroeg waren hadden we wel immens veel bekijks (het is al een speciaal zicht, een westerling uit zijn bed op een zaterdag om 8u). Volgende stop: old town – Paul ging er zich niet meer laten opleggen... hij wou een olifantje kopen in jade... en niet meer dan 350... ze wou niet... ze zaten een tijdje rond 380 – zegt ze ineens tegen hem: you big buddha – you can pay... en paul is dus wel echt een big buddha – niet zo slim als je wil verkopen.... hij heeft toch gekocht... (haar tactiek zal nog zo slecht niet geweest zijn). En na nog wa tussenstops met hen naar de fake markt – shopping lijst...
In de eerste winkel een goeie prijs gekregen – ze kunnen overtuigen met ‘i live here’ en omdat ik niet te luid zou roepen omdat er nog mensen in de winkel stonden – goeie prijs gekregen... dan nog een paar winkels gedaan... uiteindelijk zouden we met 20 tassen buitenkomen, fake kleren, fake horloges – onze chauffeur zag ons komen... hij moest lachen... en dan op zoek naar de mc donalds – normaal kom je er om de 3 stappen een tegen – niet dus ... dan maar KFC – cola zonder ijs... alsof ik da kan zeggen... hem dan maar cola gegeven met ijs – waar hij 2 slokken van genomen heeft (pikante kippopcorn...). Op de terugweg heb ik de hele weg geslapen...
Het vorige weekend had ik dan helemaal niets te doen – op zaterdag met de baas afgesproken....italiaans gaan eten... met elk een fles rode wijn... en daarna naar zapata’s – komt er daar een of andere gek die we niet kennen – 2 flessen champagne – we waren met 5 (nog paar belgen)... de volgende dag geraakte ik dus niet goed uit mijn bed...
Woensdag was ik uitgenodigd bij Marina thuis... een homemade chinese dinner... ik wist niet goed waar ik mij moest aan verwachten... maar ze had het ‘westers’ gehouden – kippeblokjes (ipv poten) en het was wel lekker – rijst met paksoi, brocolli – kip met kool alleen heeft alles echt zo een specifieke chinese smaak (zusje, weet je nog) die ik niet echt kan thuisbrengen...maar het was wel lekker... daarna nog beetje bij hun gezeten – ze waren net terug van hongkong – ik vraag heb je dan beetje gefeest (zoals onze baas) – zie boven – maar ze hadden alleen thee gedronken – party is niets voor hen...toch apart volk...
Wat ook nog grappig is – overal zie je kerstmannen, kerstbomen, versieringen, lichtjes... ook al weten ze echt alleen niet wat het wil zeggen...
en nu zit ik dus op het vliegtuig... minder dan 6u... tot binnenkort...
Subscribe to:
Posts (Atom)
