het afscheid...met het 'annual dinner'

Ik schrijf mijn laatste verslagje vanop de luchthaven in shanghai, waar ik binnen een kleine 2uur ga vertrekken (ja, ik weet het, ik ben weer veel te vroeg, maar ik moest op tijd vertrekken, want vorige week en deze week hebben ze 2 keer de weg afgesloten(!) wegens de mist en het vriesweer... gewoon toe... trek maar uw plan) naar huis. Het was mijn laatste trip (in het expat gebeuren op zijn minst, ik weet nu al dat ik in maart terug naar de US mag (shoppen!! Het echte spul). Dus het is geen vaarwel van luchthavens, en ik vermoed ook niet van china, maar toch mijn laatste keer als officiële expat.
Eergisteren afscheidsetentje gehad met nog een paar collega’s – baas ging ook meegaan – uitgevallen door een virus... Carolien is dan meegekomen... voor de laatste keer dan ook lekker chinees gaan eten... de dag ervoor had ik trouwens gemerkt dat ik toch wel ingeburgerd was. Het was hier echt ongelooflijk kou deze week – en terwijl ik dat schrijf komen er hier net een paar mensen naast mij zitten in hun topjes... die komen van nieuw zeeland...en wij zullen hier maar kou hebben. Dus ik was dinsdag nog een laatste manicure gaan doen (nu het nog betaalbaar is) en daarna moest ik een taxi vinden... er stonden naast mij al een tijdje mensen te wachten, eigenlijk al langer dan ik, en de taxi kwam, en ik ben er gewoon voor hun neus ingekropen (tja, hij stopte echt vlak voor mijn voeten, hij wou perse mij meedoen). In elk geval, zoiets zo ik thuis echt nooit doen... maar goed, dus naar Zen geweeest, afscheidsetentje, heel gezellig! En gisteren was het hoogtepunt van het jaar voor de chinezen... het rogers annual dinner. Je moet je dat dus inbeelden, je zit daar in een zaal met 1000 mensen – 99% van de werknemers van rogers china (behalve Luc, die was nog altijd ziek). En iedereen keek er ongelooflijk naar uit. Want... op het annual dinner doen we actjes.... zingen, dansen, grapjes vertellen, spelletjes spelen... de avond begon stipt om 6u, met een act van het management. Ze hadden er niet beter op gevonden om iedereen die een verschillende taal kan, in die taal gelukkig nieuwjaar te laten zeggen... nu zijn er maar 2 vlamingen... en 1 ervan was ziek... dus... ik op het podium... het was al erg, want bij het binnenkomen werd ik weer ongelooflijk aangestaard... het meest blonde meisje in de zaal... en het was nochtans lang geleden... maar dan nog eens op het podium ook...en toen begon de show. Een rocker, een hele groep meisjes verkleed als dansende waterlelies... iedereen was ook opgekleed... je kan het zo gek niet bedenken... toneeltjes... spelletjes om het liedje te raden, tombola... maar de chinezen die achterin de zaal zaten konden niet zo goed zien... dus die kwamen naarvoor... en wij zaten vanvoor... dus zaten ze bijna op onze schoot... en allemaal waren ze enthousiast. Bij ons zou er niemand ook maar aan denken om op een podium voor 1000 man een liedje te gaan zingen... wel mooie prijzen hoor.... rijstkokers, wokpannen, donsdeken maar ook een tv, een scooter, frigo’s. In elk geval, de chinezen waren content, en om 9u was het tijd om terug naar huis te gaan. Afscheid genomen van de collega’s, nog een laatste foto... en we waren weg...
Ze vroegen mij wat ik ging missen aan china... een paar collega’s, de massage, de kuisvrouw, de chauffeur... maar aan de andere kant ben ik zo blij om naar huis te gaan...sowieso omdat ik iedereen gemist heb.. maar het is toch wel speciaal om met de chinezen te werken. Je moet heel veel geduld hebben, je hebt communicatieproblemen, ze hebben andere gewoontes... maar in elk geval, het is een jaar geweest om nooit te vergeten.... maar 2008 zal nog beter worden!!

Vele groetjes, en tot in belgie, nederland...