Ik schrijf mijn laatste verslagje vanop de luchthaven in shanghai, waar ik binnen een kleine 2uur ga vertrekken (ja, ik weet het, ik ben weer veel te vroeg, maar ik moest op tijd vertrekken, want vorige week en deze week hebben ze 2 keer de weg afgesloten(!) wegens de mist en het vriesweer... gewoon toe... trek maar uw plan) naar huis. Het was mijn laatste trip (in het expat gebeuren op zijn minst, ik weet nu al dat ik in maart terug naar de US mag (shoppen!! Het echte spul). Dus het is geen vaarwel van luchthavens, en ik vermoed ook niet van china, maar toch mijn laatste keer als officiële expat.
Eergisteren afscheidsetentje gehad met nog een paar collega’s – baas ging ook meegaan – uitgevallen door een virus... Carolien is dan meegekomen... voor de laatste keer dan ook lekker chinees gaan eten... de dag ervoor had ik trouwens gemerkt dat ik toch wel ingeburgerd was. Het was hier echt ongelooflijk kou deze week – en terwijl ik dat schrijf komen er hier net een paar mensen naast mij zitten in hun topjes... die komen van nieuw zeeland...en wij zullen hier maar kou hebben. Dus ik was dinsdag nog een laatste manicure gaan doen (nu het nog betaalbaar is) en daarna moest ik een taxi vinden... er stonden naast mij al een tijdje mensen te wachten, eigenlijk al langer dan ik, en de taxi kwam, en ik ben er gewoon voor hun neus ingekropen (tja, hij stopte echt vlak voor mijn voeten, hij wou perse mij meedoen). In elk geval, zoiets zo ik thuis echt nooit doen... maar goed, dus naar Zen geweeest, afscheidsetentje, heel gezellig! En gisteren was het hoogtepunt van het jaar voor de chinezen... het rogers annual dinner. Je moet je dat dus inbeelden, je zit daar in een zaal met 1000 mensen – 99% van de werknemers van rogers china (behalve Luc, die was nog altijd ziek). En iedereen keek er ongelooflijk naar uit. Want... op het annual dinner doen we actjes.... zingen, dansen, grapjes vertellen, spelletjes spelen... de avond begon stipt om 6u, met een act van het management. Ze hadden er niet beter op gevonden om iedereen die een verschillende taal kan, in die taal gelukkig nieuwjaar te laten zeggen... nu zijn er maar 2 vlamingen... en 1 ervan was ziek... dus... ik op het podium... het was al erg, want bij het binnenkomen werd ik weer ongelooflijk aangestaard... het meest blonde meisje in de zaal... en het was nochtans lang geleden... maar dan nog eens op het podium ook...en toen begon de show. Een rocker, een hele groep meisjes verkleed als dansende waterlelies... iedereen was ook opgekleed... je kan het zo gek niet bedenken... toneeltjes... spelletjes om het liedje te raden, tombola... maar de chinezen die achterin de zaal zaten konden niet zo goed zien... dus die kwamen naarvoor... en wij zaten vanvoor... dus zaten ze bijna op onze schoot... en allemaal waren ze enthousiast. Bij ons zou er niemand ook maar aan denken om op een podium voor 1000 man een liedje te gaan zingen... wel mooie prijzen hoor.... rijstkokers, wokpannen, donsdeken maar ook een tv, een scooter, frigo’s. In elk geval, de chinezen waren content, en om 9u was het tijd om terug naar huis te gaan. Afscheid genomen van de collega’s, nog een laatste foto... en we waren weg...
Ze vroegen mij wat ik ging missen aan china... een paar collega’s, de massage, de kuisvrouw, de chauffeur... maar aan de andere kant ben ik zo blij om naar huis te gaan...sowieso omdat ik iedereen gemist heb.. maar het is toch wel speciaal om met de chinezen te werken. Je moet heel veel geduld hebben, je hebt communicatieproblemen, ze hebben andere gewoontes... maar in elk geval, het is een jaar geweest om nooit te vergeten.... maar 2008 zal nog beter worden!!
Vele groetjes, en tot in belgie, nederland...
Sunday, January 27, 2008
Saturday, January 12, 2008
Karaoke!!
Dag iedereen (ik weet niet of er nog iemand aan het lezen is) – maar in elk geval – hier nog eens een verslagje vanuit suzhou. Ik ben hier ondertussen terug anderhalve week – en binnen minder dan een week ben ik terug thuis...
Maar gisteren was het afscheidsetentje van het finance departement – hot pot en ... karaoke. Ik had ooit een gezegd dat ik dat eens wou doen, en Marina had het onthouden! Dus eerst hot pot gaan eten. Deze keer was het anders – we kregen elk onze eigen hot pot – de mijne was niet spicy maar je kan wel een saus bij gaan samenstellen... daar had ik mij een beetje aan mispakt...ik heb een nieuw potje gekregen. Dan een fles wijn gedeeld met chinees (de rest dronk fruitsap.... chinezen en alcohol... gaat nooit lukken denk ik). Alhoewel het volgende week annual dinner is – schijnt da ze dan 1 keer in het jaar zat worden – tegen 8u is het al zover... ze moeten nl de dag erna werken – dus wel op tijd naar huis... en ze hebben waarschijnlijk niet veel nodig... maar goed, dus hotpot gegeten... er heeft er een haar sushi ook in de hotpot gegooid...was niet de bedoeling...
Maar dus – lekker gegeten – beetje gebabbeld – nie altijd want soms waren ze in chinees bezig. En dan naar de karaoke. Je komt daar binnen... er is geen bar...enkel een hoop kamers. En elke groep kan zijn eigen kamer huren... er zijn grote en kleine... en je kan zelf je muziek kiezen... heel veel chinees en een beetje engels...en ze vliegen allemaal naar die computer – en voor je het weet is de hele avond volgeboekt! Alle liedjes zijn gekozen. En dan beginnen ze te zingen (dus nog altijd zonder een druppel alcohol in hun bloed) alsof ze allemaal de rest van hun leven nog niets anders gedaan hebben... met overtuiging, op het podium – om ter meest zingen.... en is er ook geen bar, maar een ‘supermarkt’ – waar je dus drank kan kopen.... beetje bier gekocht, maar vooral ice tea en water (beter voor de stem zeker). Ik heb toch ook mijn zangtalenten tentoon gespreid (my heart will go on, we will rock you, big big world...) maar dat vergaat in het niets bij al die chinezen.... ze vinden het blijkbaar echt heel erg leuk!! We hebben zelfs de chinese versie van ‘dragostei din tei (of hoe schrijf je da) gezongen, majahee, majahoo, majahaha... en dan verder in het chinees
En dan begint nu alles van ‘laatste keer’. Mijn valies is al grotendeels gepakt (neen, geen fake stuff deze keer), mijn geld van de massage is op en nog een laatste afscheidsdinner, en richting huis!
Tot binnenkort
Maar gisteren was het afscheidsetentje van het finance departement – hot pot en ... karaoke. Ik had ooit een gezegd dat ik dat eens wou doen, en Marina had het onthouden! Dus eerst hot pot gaan eten. Deze keer was het anders – we kregen elk onze eigen hot pot – de mijne was niet spicy maar je kan wel een saus bij gaan samenstellen... daar had ik mij een beetje aan mispakt...ik heb een nieuw potje gekregen. Dan een fles wijn gedeeld met chinees (de rest dronk fruitsap.... chinezen en alcohol... gaat nooit lukken denk ik). Alhoewel het volgende week annual dinner is – schijnt da ze dan 1 keer in het jaar zat worden – tegen 8u is het al zover... ze moeten nl de dag erna werken – dus wel op tijd naar huis... en ze hebben waarschijnlijk niet veel nodig... maar goed, dus hotpot gegeten... er heeft er een haar sushi ook in de hotpot gegooid...was niet de bedoeling...
Maar dus – lekker gegeten – beetje gebabbeld – nie altijd want soms waren ze in chinees bezig. En dan naar de karaoke. Je komt daar binnen... er is geen bar...enkel een hoop kamers. En elke groep kan zijn eigen kamer huren... er zijn grote en kleine... en je kan zelf je muziek kiezen... heel veel chinees en een beetje engels...en ze vliegen allemaal naar die computer – en voor je het weet is de hele avond volgeboekt! Alle liedjes zijn gekozen. En dan beginnen ze te zingen (dus nog altijd zonder een druppel alcohol in hun bloed) alsof ze allemaal de rest van hun leven nog niets anders gedaan hebben... met overtuiging, op het podium – om ter meest zingen.... en is er ook geen bar, maar een ‘supermarkt’ – waar je dus drank kan kopen.... beetje bier gekocht, maar vooral ice tea en water (beter voor de stem zeker). Ik heb toch ook mijn zangtalenten tentoon gespreid (my heart will go on, we will rock you, big big world...) maar dat vergaat in het niets bij al die chinezen.... ze vinden het blijkbaar echt heel erg leuk!! We hebben zelfs de chinese versie van ‘dragostei din tei (of hoe schrijf je da) gezongen, majahee, majahoo, majahaha... en dan verder in het chinees
En dan begint nu alles van ‘laatste keer’. Mijn valies is al grotendeels gepakt (neen, geen fake stuff deze keer), mijn geld van de massage is op en nog een laatste afscheidsdinner, en richting huis!
Tot binnenkort
Saturday, January 5, 2008
Xmas in china
Deze weblog had ik al geschreven voor ik naar huis kwam voor de feestdagen - te druk gehad thuis...
Hier ben ik dan – met mijn laatste weblog van het jaar... ik weet het, het is even geleden... maar ik hen zo niet heel veel meer te vertellen... china kennen jullie al he.... het verkeer, het eten, de chinezen (die niet altijd even proper zijn), het werk. Ik zit nu op het vliegtuig... in mijn stoel in de exit row (met naast mij 2 sympathieke Nederlanders (daar moet ik wel punten mee scoren...) – dus lekker veel beenruimte – omdat ik vanaf nu bij de KLM elite groep hoor. (ben wel nog maar zilver, op naar het goud) maar da wil eigenlijk zeggen da ik vanaf nu mag inchecken en boarden bij de business class en in aanmerking kom voor de betere stoelen... (en 25kg bagage mag meedoen) en geloof me – als je mag kiezen tussen eerst aan boord gaan of te moeten wachten tussen een groep voorkruipende chinezen.... ik heb trouwens mijn ergste rit ooit meegemaakt naar de luchthaven... wat een vreselijke chauffeur.... en ondertussen ben ik toch al iets gewoon – constant van vak veranderen (ok – dat doen ze allemaal maar die bleef constant op 2 vaken rijden – op de lijnen... en toetereren dat ze deden, en met hun lichten trekken. Hij heeft 3 keer moeten aan zijn stuur trekken om nergens tegen aan te knallen...en constant rapper trager... echt geen goeie chinese chauffeur. Maar goed, ik ben er geraakt en zit nu op het vliegtuig. Nog 6u – die ik niet kan doden door naar de films te kijken, want die heb ik natuurlijk al allemaal gezien... dus maar even nog verhaaltjes vertellen...
Met het project (waarom ik hier nog steeds ben) gaat alles goed – de baas heeft het vorige week de meest succesvolle implementatie in rogers ooit genoemd – en aangezien ik ook betrokken was in de 2e meest succesvolle implementatie ooit in rogers (die uit belgie) kunnen we alleen maar content zijn nietwaar. Dus genoeg over het werk...
Toen ik terug kwam van onze Thailand reis in Nederland had ik natuurlijk niet zo veel zin meer om terug te komen. Ik had ook niet zo heel veel om naar uit te kijken. Maar de eerste week kregen we bezoek van een aantal corporate mensen – Paul (die al vroeger geweest was – gezellige sympatieke Amerikaan), Jim (tax director) en Earl (credit controller – degene die een trauma heeft overgehouden van met mij een in belgie in de auto te zitten – ik weet nog steeds niet waarom). En dat was wel gezellig. Een avond gaan eten met de chinezen gaan eten (het lekkerste aan de eend is de kop) en een avond met de finance mgrs alleen en zij (Luc, nog een beetje baijo). Mijn baas was het weekend ervoor naar hong kong geweest en hij had zich daar blijkbaar zeer goed geamuseerd (zat de alcohol nog een beetje in zijn bloed?). da was dus wel zeer gezellig...Vooral Jim is wel typische amerikaan – geen ijs – geen groenten.... ik ben nog niet echt ziek geweest – maar zij worden blijkbaar allemaal voldoende op voorhand verwittigd... Maar gelukkig wilden die amerikanen ook wel eens shanghai zien... dus op vrijdagavond richting shanghai – voor een dag vol gids spelen, de tourist spelen, je er laten opleggen en kopen... ze hadden een shoppinglist mee van hun vrouwen... maar vooral op kosten van rogers gaan slapen in de radisson en op kosten van rogers gaan eten en wijn gaan drinken... we hebben zelfs de bar van de radisson gesloten... (wel niet te doen, om 1u gaan ze dicht en ze doen zelfs het licht uit om je buiten te steken) - was eigenlijk wel nodig want we gingen de volgende dag om 8u vertrekken voor onze shanghai tocht...(om 7u opstaan op een zaterdag).
Eerste stop – de bund – paul heeft er hem zwaar laten opleggen – skates gekocht voor 200RMB voor 3 – terwijl later iemand er 5 voor 100 wou geven... Omdat we zo vroeg waren hadden we wel immens veel bekijks (het is al een speciaal zicht, een westerling uit zijn bed op een zaterdag om 8u). Volgende stop: old town – Paul ging er zich niet meer laten opleggen... hij wou een olifantje kopen in jade... en niet meer dan 350... ze wou niet... ze zaten een tijdje rond 380 – zegt ze ineens tegen hem: you big buddha – you can pay... en paul is dus wel echt een big buddha – niet zo slim als je wil verkopen.... hij heeft toch gekocht... (haar tactiek zal nog zo slecht niet geweest zijn). En na nog wa tussenstops met hen naar de fake markt – shopping lijst...
In de eerste winkel een goeie prijs gekregen – ze kunnen overtuigen met ‘i live here’ en omdat ik niet te luid zou roepen omdat er nog mensen in de winkel stonden – goeie prijs gekregen... dan nog een paar winkels gedaan... uiteindelijk zouden we met 20 tassen buitenkomen, fake kleren, fake horloges – onze chauffeur zag ons komen... hij moest lachen... en dan op zoek naar de mc donalds – normaal kom je er om de 3 stappen een tegen – niet dus ... dan maar KFC – cola zonder ijs... alsof ik da kan zeggen... hem dan maar cola gegeven met ijs – waar hij 2 slokken van genomen heeft (pikante kippopcorn...). Op de terugweg heb ik de hele weg geslapen...
Het vorige weekend had ik dan helemaal niets te doen – op zaterdag met de baas afgesproken....italiaans gaan eten... met elk een fles rode wijn... en daarna naar zapata’s – komt er daar een of andere gek die we niet kennen – 2 flessen champagne – we waren met 5 (nog paar belgen)... de volgende dag geraakte ik dus niet goed uit mijn bed...
Woensdag was ik uitgenodigd bij Marina thuis... een homemade chinese dinner... ik wist niet goed waar ik mij moest aan verwachten... maar ze had het ‘westers’ gehouden – kippeblokjes (ipv poten) en het was wel lekker – rijst met paksoi, brocolli – kip met kool alleen heeft alles echt zo een specifieke chinese smaak (zusje, weet je nog) die ik niet echt kan thuisbrengen...maar het was wel lekker... daarna nog beetje bij hun gezeten – ze waren net terug van hongkong – ik vraag heb je dan beetje gefeest (zoals onze baas) – zie boven – maar ze hadden alleen thee gedronken – party is niets voor hen...toch apart volk...
Wat ook nog grappig is – overal zie je kerstmannen, kerstbomen, versieringen, lichtjes... ook al weten ze echt alleen niet wat het wil zeggen...
en nu zit ik dus op het vliegtuig... minder dan 6u... tot binnenkort...
Hier ben ik dan – met mijn laatste weblog van het jaar... ik weet het, het is even geleden... maar ik hen zo niet heel veel meer te vertellen... china kennen jullie al he.... het verkeer, het eten, de chinezen (die niet altijd even proper zijn), het werk. Ik zit nu op het vliegtuig... in mijn stoel in de exit row (met naast mij 2 sympathieke Nederlanders (daar moet ik wel punten mee scoren...) – dus lekker veel beenruimte – omdat ik vanaf nu bij de KLM elite groep hoor. (ben wel nog maar zilver, op naar het goud) maar da wil eigenlijk zeggen da ik vanaf nu mag inchecken en boarden bij de business class en in aanmerking kom voor de betere stoelen... (en 25kg bagage mag meedoen) en geloof me – als je mag kiezen tussen eerst aan boord gaan of te moeten wachten tussen een groep voorkruipende chinezen.... ik heb trouwens mijn ergste rit ooit meegemaakt naar de luchthaven... wat een vreselijke chauffeur.... en ondertussen ben ik toch al iets gewoon – constant van vak veranderen (ok – dat doen ze allemaal maar die bleef constant op 2 vaken rijden – op de lijnen... en toetereren dat ze deden, en met hun lichten trekken. Hij heeft 3 keer moeten aan zijn stuur trekken om nergens tegen aan te knallen...en constant rapper trager... echt geen goeie chinese chauffeur. Maar goed, ik ben er geraakt en zit nu op het vliegtuig. Nog 6u – die ik niet kan doden door naar de films te kijken, want die heb ik natuurlijk al allemaal gezien... dus maar even nog verhaaltjes vertellen...
Met het project (waarom ik hier nog steeds ben) gaat alles goed – de baas heeft het vorige week de meest succesvolle implementatie in rogers ooit genoemd – en aangezien ik ook betrokken was in de 2e meest succesvolle implementatie ooit in rogers (die uit belgie) kunnen we alleen maar content zijn nietwaar. Dus genoeg over het werk...
Toen ik terug kwam van onze Thailand reis in Nederland had ik natuurlijk niet zo veel zin meer om terug te komen. Ik had ook niet zo heel veel om naar uit te kijken. Maar de eerste week kregen we bezoek van een aantal corporate mensen – Paul (die al vroeger geweest was – gezellige sympatieke Amerikaan), Jim (tax director) en Earl (credit controller – degene die een trauma heeft overgehouden van met mij een in belgie in de auto te zitten – ik weet nog steeds niet waarom). En dat was wel gezellig. Een avond gaan eten met de chinezen gaan eten (het lekkerste aan de eend is de kop) en een avond met de finance mgrs alleen en zij (Luc, nog een beetje baijo). Mijn baas was het weekend ervoor naar hong kong geweest en hij had zich daar blijkbaar zeer goed geamuseerd (zat de alcohol nog een beetje in zijn bloed?). da was dus wel zeer gezellig...Vooral Jim is wel typische amerikaan – geen ijs – geen groenten.... ik ben nog niet echt ziek geweest – maar zij worden blijkbaar allemaal voldoende op voorhand verwittigd... Maar gelukkig wilden die amerikanen ook wel eens shanghai zien... dus op vrijdagavond richting shanghai – voor een dag vol gids spelen, de tourist spelen, je er laten opleggen en kopen... ze hadden een shoppinglist mee van hun vrouwen... maar vooral op kosten van rogers gaan slapen in de radisson en op kosten van rogers gaan eten en wijn gaan drinken... we hebben zelfs de bar van de radisson gesloten... (wel niet te doen, om 1u gaan ze dicht en ze doen zelfs het licht uit om je buiten te steken) - was eigenlijk wel nodig want we gingen de volgende dag om 8u vertrekken voor onze shanghai tocht...(om 7u opstaan op een zaterdag).
Eerste stop – de bund – paul heeft er hem zwaar laten opleggen – skates gekocht voor 200RMB voor 3 – terwijl later iemand er 5 voor 100 wou geven... Omdat we zo vroeg waren hadden we wel immens veel bekijks (het is al een speciaal zicht, een westerling uit zijn bed op een zaterdag om 8u). Volgende stop: old town – Paul ging er zich niet meer laten opleggen... hij wou een olifantje kopen in jade... en niet meer dan 350... ze wou niet... ze zaten een tijdje rond 380 – zegt ze ineens tegen hem: you big buddha – you can pay... en paul is dus wel echt een big buddha – niet zo slim als je wil verkopen.... hij heeft toch gekocht... (haar tactiek zal nog zo slecht niet geweest zijn). En na nog wa tussenstops met hen naar de fake markt – shopping lijst...
In de eerste winkel een goeie prijs gekregen – ze kunnen overtuigen met ‘i live here’ en omdat ik niet te luid zou roepen omdat er nog mensen in de winkel stonden – goeie prijs gekregen... dan nog een paar winkels gedaan... uiteindelijk zouden we met 20 tassen buitenkomen, fake kleren, fake horloges – onze chauffeur zag ons komen... hij moest lachen... en dan op zoek naar de mc donalds – normaal kom je er om de 3 stappen een tegen – niet dus ... dan maar KFC – cola zonder ijs... alsof ik da kan zeggen... hem dan maar cola gegeven met ijs – waar hij 2 slokken van genomen heeft (pikante kippopcorn...). Op de terugweg heb ik de hele weg geslapen...
Het vorige weekend had ik dan helemaal niets te doen – op zaterdag met de baas afgesproken....italiaans gaan eten... met elk een fles rode wijn... en daarna naar zapata’s – komt er daar een of andere gek die we niet kennen – 2 flessen champagne – we waren met 5 (nog paar belgen)... de volgende dag geraakte ik dus niet goed uit mijn bed...
Woensdag was ik uitgenodigd bij Marina thuis... een homemade chinese dinner... ik wist niet goed waar ik mij moest aan verwachten... maar ze had het ‘westers’ gehouden – kippeblokjes (ipv poten) en het was wel lekker – rijst met paksoi, brocolli – kip met kool alleen heeft alles echt zo een specifieke chinese smaak (zusje, weet je nog) die ik niet echt kan thuisbrengen...maar het was wel lekker... daarna nog beetje bij hun gezeten – ze waren net terug van hongkong – ik vraag heb je dan beetje gefeest (zoals onze baas) – zie boven – maar ze hadden alleen thee gedronken – party is niets voor hen...toch apart volk...
Wat ook nog grappig is – overal zie je kerstmannen, kerstbomen, versieringen, lichtjes... ook al weten ze echt alleen niet wat het wil zeggen...
en nu zit ik dus op het vliegtuig... minder dan 6u... tot binnenkort...
Saturday, November 3, 2007
Family Day - zonder water
Hallo allemaal,
Het is ondertussen al weer even geleden... maar toch weer even een update van mijn avonturen in china... die zijn eigenlijk heel kort samen te vatten... werken...
dit weekend gaan we live met deel 2 van peoplesoft, de manufacturing...en dat wil zeggen dat we in finance dus dat nieuwe als de personen die niet live gegaan zijn als nog eens een heleboel andere problemen op te lossen
Dus, om een lang verhaal, vooral naar werkuren, kort te maken, ik ben moe! Dus weinig verhalen te vertellen op dit moment... (hoop dat het bij mijn zusje in brazilie plezanter is)
Ik ben dus al niet al te wakker en goed gezind meer... en daar gaat de wekker om 20 na 6...dus sleuren we ons naar de douche...we zijn net nat... geen water meer... mijn prepaid water was op...daar stond ik dan... op zoek naar dat kaartje, en het gevonden, maar dat werkte niet, nog een paar keer proberen, na een paar minuten, water... maar de chauffeur was er al om 7u... mijn hele morgen in de war... er stond trouwens een auto op de weg naar het werk, schuin op 3 rijvakken, met zijn 4 pinkers aan, en de chauffeur zat er nog in... alsof er niets aan de hand is... het blijft me verbazen...
We hadden gisteren op het werk trouwens eten besteld, en ook daar was er iets verkeerd gegaan met de bestelling... christine wou een sandwich, ze hadden het niet begrepen (nochtans een chinees laten bellen) en ze hebben het gewoon niet meegebracht... de gast die ons eten kwam brengen is wel door 2 guards naar mijn bureau gebracht, terwijl ondertussen onze voordeur openstond..
Voor de rest niet veel te melden...seizoen 3 van desperate housewives was wel leuk...(in anderhalve week gezien, ipv 3 maand)... en kan geen nieuwe dvd’s halen... de dvd winkels zijn gesloten deze week... het is nl filmfestival in suzhou. En de winkels moesten dicht... schijn ophouden he...
Ondertussen zijn we een week verder, en zelfs geen tijd gehad om dit op de weblog te zetten, dus om verder te vertellen
Zaterdagmorgen, in de douche... weer geen water... bleek dat de batterijen van het water prepaid toestel op waren...china...
Maar goed, ondertussen zijn we live gegaan; en is het een klein beetje rustiger. Gisteren was het ‘family day’ op Rogers... een hele dag voor de chinese familie... de dag begon met het management die zich verkleedde als Disney figuren. Mijn baas was goofy!! Dan moesten ze nog een dansje doen, dan kregen we een speech (meest in het chinees) en dan kregen we bonnetje voor popcorn, ijsjes, chinese meatballs (dat moest dus het ontbijt voorstellen). Er waren ook spelletjes voor de family – gooien met dingen, grappige foto’s... was niet zo leuk zonder familie... tegen de middag waren we het beu en ben ik met mijn baas en familie het afgetrapt... we hebben net de chinese lunch gemist. Luc zijn vrouw en dochter roken de geur van de kantine... en zagen het niet meer zitten... we zijn terrasje gaan doen...
Vrijdagavond ben ik met een paar Amerikaanse bezoekers naar ’t stad geweest... gingen naar de itsjibanja gaan... het is gesloten... :-(... mijn favoriete restaurant...
In elk geval, denk aan mij, hier in china... helemaal alleen...
Vele groetjes
Het is ondertussen al weer even geleden... maar toch weer even een update van mijn avonturen in china... die zijn eigenlijk heel kort samen te vatten... werken...
dit weekend gaan we live met deel 2 van peoplesoft, de manufacturing...en dat wil zeggen dat we in finance dus dat nieuwe als de personen die niet live gegaan zijn als nog eens een heleboel andere problemen op te lossen
Dus, om een lang verhaal, vooral naar werkuren, kort te maken, ik ben moe! Dus weinig verhalen te vertellen op dit moment... (hoop dat het bij mijn zusje in brazilie plezanter is)
Ik ben dus al niet al te wakker en goed gezind meer... en daar gaat de wekker om 20 na 6...dus sleuren we ons naar de douche...we zijn net nat... geen water meer... mijn prepaid water was op...daar stond ik dan... op zoek naar dat kaartje, en het gevonden, maar dat werkte niet, nog een paar keer proberen, na een paar minuten, water... maar de chauffeur was er al om 7u... mijn hele morgen in de war... er stond trouwens een auto op de weg naar het werk, schuin op 3 rijvakken, met zijn 4 pinkers aan, en de chauffeur zat er nog in... alsof er niets aan de hand is... het blijft me verbazen...
We hadden gisteren op het werk trouwens eten besteld, en ook daar was er iets verkeerd gegaan met de bestelling... christine wou een sandwich, ze hadden het niet begrepen (nochtans een chinees laten bellen) en ze hebben het gewoon niet meegebracht... de gast die ons eten kwam brengen is wel door 2 guards naar mijn bureau gebracht, terwijl ondertussen onze voordeur openstond..
Voor de rest niet veel te melden...seizoen 3 van desperate housewives was wel leuk...(in anderhalve week gezien, ipv 3 maand)... en kan geen nieuwe dvd’s halen... de dvd winkels zijn gesloten deze week... het is nl filmfestival in suzhou. En de winkels moesten dicht... schijn ophouden he...
Ondertussen zijn we een week verder, en zelfs geen tijd gehad om dit op de weblog te zetten, dus om verder te vertellen
Zaterdagmorgen, in de douche... weer geen water... bleek dat de batterijen van het water prepaid toestel op waren...china...
Maar goed, ondertussen zijn we live gegaan; en is het een klein beetje rustiger. Gisteren was het ‘family day’ op Rogers... een hele dag voor de chinese familie... de dag begon met het management die zich verkleedde als Disney figuren. Mijn baas was goofy!! Dan moesten ze nog een dansje doen, dan kregen we een speech (meest in het chinees) en dan kregen we bonnetje voor popcorn, ijsjes, chinese meatballs (dat moest dus het ontbijt voorstellen). Er waren ook spelletjes voor de family – gooien met dingen, grappige foto’s... was niet zo leuk zonder familie... tegen de middag waren we het beu en ben ik met mijn baas en familie het afgetrapt... we hebben net de chinese lunch gemist. Luc zijn vrouw en dochter roken de geur van de kantine... en zagen het niet meer zitten... we zijn terrasje gaan doen...
Vrijdagavond ben ik met een paar Amerikaanse bezoekers naar ’t stad geweest... gingen naar de itsjibanja gaan... het is gesloten... :-(... mijn favoriete restaurant...
In elk geval, denk aan mij, hier in china... helemaal alleen...
Vele groetjes
Monday, October 1, 2007
http://picasaweb.google.nl/Nele.Vandersickel
Hier ben ik dan weer. Ook al ben ik hier alleen, wou jullie toch een verslag geven van het leven alleen en met mijn zusjes...
Vandaag zijn we zondagavond en ze zitten nu op de nachttrein naar Peking. Ze waren er precies niet erg gerust in, slapen op een trein. En zouden we wel verse lakens hebben. (was zelfs meer een bezorgdheid dan mijn commentaar over de WC op de trein...) Maar ze zijn gewapend met wc papier, dus dat komt allemaal wel goed.
Dinsdag had ik dus afscheid genomen van Johan, maar het weer was echt heel erg slecht.
Gaan werken, en rond 4u dinsdag... we gaan de fabriek sluiten, er is een tyfoon op komst...
Excuseer... jaja, een tyfoon. Het is te gevaarlijk om buiten te komen... Dus, woensdag thuis gebleven (zeker binnen, was te gevaarlijk buiten), geen tyfoon gezien... Veerle en Nele die in Shanghai zaten dus wel...
vrijdag afgesproken met een ex-collega van mij, die voor zijn nieuwe job in shanghai was. Voor de heel trouwe lezers, Brad was hier ook in het begin (toen nog voor rogers) en hij had mijn dessert besteld... heeft hij deze keer gelukkig niet gedaan... wel even poging gedaan.. daarna naar zapata’s, net iets te veel Margarita’s gedronken... en de volgende dag afgesproken met zusjes... was dus niet zo slim van mij... en... het regende weeral in shanghai... ocharme zusjes...september zou dus echt de mooiste maand moeten zijn. Dus maar naar de mall en de fake market geweest... en terug naar suzhou... zusjes laten kennismaken met de metro, de trein (en de 7 controles) en de taxi rij in Suzhou.. en dan terug richting massage...
Met de zusjes naar de pearl market geweest... you my friend, me lose money... maar ze waren goed in het onderhandelen hoor... 200... en het gekregen ook hoor...
Ondertussen zijn we al een week later, en is het maandag...vorige week donderdag toen ze terug waren van Suzhou naar Yang yangs geweest (beste eten in China, omgekeerde vis, ongelooflijk veel look...) en even in Bar street rondgelopen (ze waren al de hele dag aan het winkelen en toch nog willen verder shoppen... grote verschil is, zij kunnen in de chinese maatjes...) en de volgende dag was het al tijd voor het vertrek... jammer genoeg, heel veel file... waren ze aan het vliegtuig... overboekt... uiteindelijk via frankfurt naar huis moeten komen, en valies is nog altijd onderweg
Maar, nog 2 daagjes en ik mag ook terug het vliegtuig op... tot binnenkort!!
Zeker naar de website kijken...
Vandaag zijn we zondagavond en ze zitten nu op de nachttrein naar Peking. Ze waren er precies niet erg gerust in, slapen op een trein. En zouden we wel verse lakens hebben. (was zelfs meer een bezorgdheid dan mijn commentaar over de WC op de trein...) Maar ze zijn gewapend met wc papier, dus dat komt allemaal wel goed.
Dinsdag had ik dus afscheid genomen van Johan, maar het weer was echt heel erg slecht.
Gaan werken, en rond 4u dinsdag... we gaan de fabriek sluiten, er is een tyfoon op komst...
Excuseer... jaja, een tyfoon. Het is te gevaarlijk om buiten te komen... Dus, woensdag thuis gebleven (zeker binnen, was te gevaarlijk buiten), geen tyfoon gezien... Veerle en Nele die in Shanghai zaten dus wel...
vrijdag afgesproken met een ex-collega van mij, die voor zijn nieuwe job in shanghai was. Voor de heel trouwe lezers, Brad was hier ook in het begin (toen nog voor rogers) en hij had mijn dessert besteld... heeft hij deze keer gelukkig niet gedaan... wel even poging gedaan.. daarna naar zapata’s, net iets te veel Margarita’s gedronken... en de volgende dag afgesproken met zusjes... was dus niet zo slim van mij... en... het regende weeral in shanghai... ocharme zusjes...september zou dus echt de mooiste maand moeten zijn. Dus maar naar de mall en de fake market geweest... en terug naar suzhou... zusjes laten kennismaken met de metro, de trein (en de 7 controles) en de taxi rij in Suzhou.. en dan terug richting massage...
Met de zusjes naar de pearl market geweest... you my friend, me lose money... maar ze waren goed in het onderhandelen hoor... 200... en het gekregen ook hoor...
Ondertussen zijn we al een week later, en is het maandag...vorige week donderdag toen ze terug waren van Suzhou naar Yang yangs geweest (beste eten in China, omgekeerde vis, ongelooflijk veel look...) en even in Bar street rondgelopen (ze waren al de hele dag aan het winkelen en toch nog willen verder shoppen... grote verschil is, zij kunnen in de chinese maatjes...) en de volgende dag was het al tijd voor het vertrek... jammer genoeg, heel veel file... waren ze aan het vliegtuig... overboekt... uiteindelijk via frankfurt naar huis moeten komen, en valies is nog altijd onderweg
Maar, nog 2 daagjes en ik mag ook terug het vliegtuig op... tot binnenkort!!
Zeker naar de website kijken...
Saturday, September 29, 2007
the dragonfly - by Veerle en Nele
Shanghai...the tyfoon
Daar waren we, Veerle en ik toegekomen in Shanghai, en het begon net te regenen. Beginnende met enkele druppeltjes stonden we daar, afgezet door een bus, op een korte afstand van ons hotel, geen buikkrampen deze keer, maar het begon wel heviger te regenen. Wij daardoor, maar het was blijkbaar geen bui die snel ging overgaan... Na een iets langere tocht dan gepland, kwamen we kletsnat toe aan ons hotel, net op tijd, want even erna begon het nog heviger te regenen. 1000 en paraplu’s in de lucht, water gutste neer op iedereen, de riolen hadden al moeite om alles te slikken... Toen we even later een poging waagden om een stukje van Shanghai te verkennen, stonden de straten al blank. Nog meer paraplu’s in de lucht, mensen nat tot op hun vel, de kleine winkeltjes probeerden hopeloos het binnenlopende water terug weg te scheppen, (wij moesten dus vermijden dat we zo’n emmer water op ons kregen), je zag hun koopwaar al drijven op het water, letterlijk dweilen met de kraan open dus... Straten blank zien, was wel eens iets anders van al dat geel, maar toen we even later hoorden dat er een tyfoon op komst was, waren we er toch niet helemaal gerust op... (Maar we bleven lachen hé). Uiteindelijk was het niet meer zo spectaculair, en de volgende dag leek op wat regen na alles weer normaal, zodat we op weg gingen naar the yellow mountains...
The Yellow Mountains...picture
Opnieuw terug naar ’t gele (heb je hem)... vliegtuig op, en enkele ogenblikken later stonden we in Huang Shan. Ik denk als je de fotoboeken van de Chinezen erop gaat naslaan, dat we relatief gezien een beroemdheid zijn geworden op de Yellow Mountains... naast een prachtige bergenketen, waren we ongeveer de enige toeristen daar (en dan nog één blond, en één blond bruin meisje), en voor de Chinezen vaak interessanter dan de bergketen zelf. Meestal stonden ze eerst even verlegen te giechelen alvorens te ons vragen, picture? En dan moest de hele groep apart met ons twee op de foto. Ofwel stonden ze ongegeneerd foto’s van ons te nemen, terwijl ze deden alsof ze de bergen aan’t fotograferen waren... Toen we even op een rustig plekje ons ogen dichtdeden en genoten van de zon, kan je al raden wat er gebeurde toen we ons ogen openden. Een hele groep die ons omringde, en ons vragend aankeek. Allemaal heel erg grappig... Maar de bergketen was ook zeer mooi... mogen we ook niet vergeten vermelden...
Bejing...druk druk druk
Amaai, met een oppervlakte van België, en een populatie van 14 miljoen mensen is dit een gigantische stad... Dat ze daar meer toeristen gewoon zijn, merkten we onmiddellijk. Op onze eerste tocht door deze stad, kwamen we twee Chinese meisjes van onze leeftijd tegen die hun Engels wouden oefenen. Wij eerst vragen of ze zeker niets wouden verkopen... “no no”, “we want to practice our English”. Kon geen kwaad dachten we, maar toen ze ons naar een authentiek theehuis brachten, om ons thee te doen proeven (van 30 RMB t stuk), hebben we toch beleefd gepast... Als we dan andere toeristen spraken, hadden ze allemaal hetzelfde meegemaakt, maar zij hadden zich er laten opleggen voor 200 euro, sommige zelf tot 270 euro. Schandalig... Maar wij dus niet, even later zagen we ze gewoon hetzelfde proberen bij andere toeristen... Verder hebben we een tour gevolgd (dan komen ze je met een busje oppikken aan het hotel, heel erg handig), en de ming graven en de muur bezocht. Veerle heeft haar artistieke kant eens goed naar boven laten komen, en iedereen is uitgenodigd de foto’s eens te komen bekijken. Natuurlijk, weeral probeerden ze ons vanalles aan te smeren. De tour bevatte ook een bezoek aan wel drie factories, waar we de mensen in triestige omstandigheden bezig zagen aan het maken van zijde, koperen vazen en jade juwelen. Eerst een rondleiding over hoe ze hun producten maken in mensonterende omstandigheden, tot je op het einde in een gigantische prachtige winkel terechtkomt met al hun waren uitgestald. Mooie Engels sprekende Chinese meisjes die je willen helpen met het uitkiezen van het duurste soeveniertje... vreselijk... zeer groot contrast tussen de rijke toerist en de arme arbeider die meestal zonder veiligheidsvoorzieningen jade aan het snijden is, vazen aan het smeden is, zijde aan het spinnen... en dan tonen ze hoogstwaarschijnlijk nog niet de echte omstandigheden waarin de arbeiders moeten werken.
Suhzou, of zushou
Terug naar ons zus, vol verhalen, na een nachttrein te nemen van Bejing naar Suhzou...(en we voor de zoveelste keer meegemaakt hebben dat Chinezen zeer vroeg gaan slapen, wij zaten daar klaarwakker om 9u, terwijl iedereen na de gebruikelijke rochels in zijn nest kroop). Els moest uiteraard werken overdag (daarvoor is ze hier nietwaar), en wij dus een dagje nog rondgelopen in suhzou... We kunnen nu al zelfstandig een taxi pakken, hallo en bedankt zeggen, vliegtuigen, metro’s, en bussen nemen alsof het niets is, mooi lachen op foto’s, een vuurspuwende dragonfly nadoen (voor foto, zie Veerle), chinese meisjes redden van oude mannelijke westerlingen (wie geïnteresseerd is in dat verhaal, moet ook maar eens langskomen), massa’s trappen op en af-gaan zonder kramp te krijgen (in de kuit weliswaar), Sherk III uitkijken in 4 keer, voorsteken, elegant van trappen vallen zowel naar boven als beneden(kwestie dat we weer eens voor entertainment zorgen), afdingen en met stokjes eten (alleen Veerle krijgt nog spontaan een vork aangeboden, tis echt geen zicht)...
Tot besluit willen we ook nog onze laatste ontdekking vermelden:
Wees er maar zeker van dat als je Beef bestelt, je buffel op je bord krijgt...
Ciao, Veerle en Nele
Daar waren we, Veerle en ik toegekomen in Shanghai, en het begon net te regenen. Beginnende met enkele druppeltjes stonden we daar, afgezet door een bus, op een korte afstand van ons hotel, geen buikkrampen deze keer, maar het begon wel heviger te regenen. Wij daardoor, maar het was blijkbaar geen bui die snel ging overgaan... Na een iets langere tocht dan gepland, kwamen we kletsnat toe aan ons hotel, net op tijd, want even erna begon het nog heviger te regenen. 1000 en paraplu’s in de lucht, water gutste neer op iedereen, de riolen hadden al moeite om alles te slikken... Toen we even later een poging waagden om een stukje van Shanghai te verkennen, stonden de straten al blank. Nog meer paraplu’s in de lucht, mensen nat tot op hun vel, de kleine winkeltjes probeerden hopeloos het binnenlopende water terug weg te scheppen, (wij moesten dus vermijden dat we zo’n emmer water op ons kregen), je zag hun koopwaar al drijven op het water, letterlijk dweilen met de kraan open dus... Straten blank zien, was wel eens iets anders van al dat geel, maar toen we even later hoorden dat er een tyfoon op komst was, waren we er toch niet helemaal gerust op... (Maar we bleven lachen hé). Uiteindelijk was het niet meer zo spectaculair, en de volgende dag leek op wat regen na alles weer normaal, zodat we op weg gingen naar the yellow mountains...
The Yellow Mountains...picture
Opnieuw terug naar ’t gele (heb je hem)... vliegtuig op, en enkele ogenblikken later stonden we in Huang Shan. Ik denk als je de fotoboeken van de Chinezen erop gaat naslaan, dat we relatief gezien een beroemdheid zijn geworden op de Yellow Mountains... naast een prachtige bergenketen, waren we ongeveer de enige toeristen daar (en dan nog één blond, en één blond bruin meisje), en voor de Chinezen vaak interessanter dan de bergketen zelf. Meestal stonden ze eerst even verlegen te giechelen alvorens te ons vragen, picture? En dan moest de hele groep apart met ons twee op de foto. Ofwel stonden ze ongegeneerd foto’s van ons te nemen, terwijl ze deden alsof ze de bergen aan’t fotograferen waren... Toen we even op een rustig plekje ons ogen dichtdeden en genoten van de zon, kan je al raden wat er gebeurde toen we ons ogen openden. Een hele groep die ons omringde, en ons vragend aankeek. Allemaal heel erg grappig... Maar de bergketen was ook zeer mooi... mogen we ook niet vergeten vermelden...
Bejing...druk druk druk
Amaai, met een oppervlakte van België, en een populatie van 14 miljoen mensen is dit een gigantische stad... Dat ze daar meer toeristen gewoon zijn, merkten we onmiddellijk. Op onze eerste tocht door deze stad, kwamen we twee Chinese meisjes van onze leeftijd tegen die hun Engels wouden oefenen. Wij eerst vragen of ze zeker niets wouden verkopen... “no no”, “we want to practice our English”. Kon geen kwaad dachten we, maar toen ze ons naar een authentiek theehuis brachten, om ons thee te doen proeven (van 30 RMB t stuk), hebben we toch beleefd gepast... Als we dan andere toeristen spraken, hadden ze allemaal hetzelfde meegemaakt, maar zij hadden zich er laten opleggen voor 200 euro, sommige zelf tot 270 euro. Schandalig... Maar wij dus niet, even later zagen we ze gewoon hetzelfde proberen bij andere toeristen... Verder hebben we een tour gevolgd (dan komen ze je met een busje oppikken aan het hotel, heel erg handig), en de ming graven en de muur bezocht. Veerle heeft haar artistieke kant eens goed naar boven laten komen, en iedereen is uitgenodigd de foto’s eens te komen bekijken. Natuurlijk, weeral probeerden ze ons vanalles aan te smeren. De tour bevatte ook een bezoek aan wel drie factories, waar we de mensen in triestige omstandigheden bezig zagen aan het maken van zijde, koperen vazen en jade juwelen. Eerst een rondleiding over hoe ze hun producten maken in mensonterende omstandigheden, tot je op het einde in een gigantische prachtige winkel terechtkomt met al hun waren uitgestald. Mooie Engels sprekende Chinese meisjes die je willen helpen met het uitkiezen van het duurste soeveniertje... vreselijk... zeer groot contrast tussen de rijke toerist en de arme arbeider die meestal zonder veiligheidsvoorzieningen jade aan het snijden is, vazen aan het smeden is, zijde aan het spinnen... en dan tonen ze hoogstwaarschijnlijk nog niet de echte omstandigheden waarin de arbeiders moeten werken.
Suhzou, of zushou
Terug naar ons zus, vol verhalen, na een nachttrein te nemen van Bejing naar Suhzou...(en we voor de zoveelste keer meegemaakt hebben dat Chinezen zeer vroeg gaan slapen, wij zaten daar klaarwakker om 9u, terwijl iedereen na de gebruikelijke rochels in zijn nest kroop). Els moest uiteraard werken overdag (daarvoor is ze hier nietwaar), en wij dus een dagje nog rondgelopen in suhzou... We kunnen nu al zelfstandig een taxi pakken, hallo en bedankt zeggen, vliegtuigen, metro’s, en bussen nemen alsof het niets is, mooi lachen op foto’s, een vuurspuwende dragonfly nadoen (voor foto, zie Veerle), chinese meisjes redden van oude mannelijke westerlingen (wie geïnteresseerd is in dat verhaal, moet ook maar eens langskomen), massa’s trappen op en af-gaan zonder kramp te krijgen (in de kuit weliswaar), Sherk III uitkijken in 4 keer, voorsteken, elegant van trappen vallen zowel naar boven als beneden(kwestie dat we weer eens voor entertainment zorgen), afdingen en met stokjes eten (alleen Veerle krijgt nog spontaan een vork aangeboden, tis echt geen zicht)...
Tot besluit willen we ook nog onze laatste ontdekking vermelden:
Wees er maar zeker van dat als je Beef bestelt, je buffel op je bord krijgt...
Ciao, Veerle en Nele
Sunday, September 23, 2007
eerste berichtje van mijn zusjes
Haha, ik heb hier de weblog overgenomen vanuit het vliegtuig naar Shanghai.(Ze liggen hier allemaal te slapen de mietjes) We (Veerle en ik) zijn hier nog vier dagen en hebben het gevoel hier al een eeuwigheid te zijn – alhoewel we nog steeds niet van onze jetlag af zijn-. Toegekomen op de luchthaven, opgepikt door een Chinees met het bordje VANDERSICKEL in zijn hand, en al geen woord engels kon. Wij lachen, hij lachen, wij op weg naar Els... Ja, amaai, de rit van ons leven. We werden daar meteen in het Chinese verkeer gesmeten, waar twee rijvakken soms drie rijvakken worden, soms vier en soms kan je er geen nummer op plakken. Een bijzondere rijstijl houden ze er hier op na, maar we hebben hier wel nog geen enkel ongeluk gezien. Naar Suhzou dus, bij Els op het appartement, beetje slapen, en dan voor het eerst naar het stadscentrum. Er wonen hier dus meer mensen dan in Vlaanderen, onvoorstelbaar... Wij zijn dan gaan eten naar een Chinees-Japans restaurant, kwestie van het nog kalm aan te doen, en lap, Veerle heeft al krampen... kermend kennismakend met de Chinese wc’s, het eerste toiletbezoek van een hele reeks...
De volgende dag (zaterdag), Veerle en ik gaan alleen op stap in Suhzou, hebben we het toch klaargespeeld om 1 tuin te bezoeken (the tiger hill), daar verdere krampen ons tochtje weer verstoorden. (wel belangrijk, we hebben daar een boottochtje gedaan, en we mochten voor de eerste keer op de foto bij enkele andere Chinezen... lachen). Maar we hebben toch al enkele malen de taxi alleen genomen, en op zich is dit al een belevenis. ’s Avonds dronken we nog een cocktail in een westerse bar, daar Suhzou uitgestorven is na 11 uur.
Zondag, het vertrek naar Xian, met ons viertjes, het vliegtuig op... Ondertussen besef ik niet meer dat ik in de lucht zit, na 12u vliegen, voelt twee uurtjes vliegen aan als het nemen van de bus. En Xian was geweldig! Ook al hebben we de eerste dag daar onze tempel niet gevonden (kaartje klopte voor geen meter hé Johan), de tweede dag, vandaag dus, maakte alles goed. Wel nog steeds geen Chinees eten voor Veerle. We namen een tour, met een busje enkel voor ons vieren en een heel geweldige gids. Ze sprak goed Engels, enthousiast, en we zagen het mooiste van Xian, voor Els zelf het mooiste van heel China tot nu toe. Het befaamde en “world heritage” terrecotta leger van Qin Shi Huangdi. Meer dan 6000 soldaten, paarden en spanwagen in terracotta van ongeveer 300 kilo de man. Indrukwekkend, Veerle vergat er even haar krampen van. Gelukkig had Johan al zo een mannetje gekocht voor slechts 5 euro, want daar verkochten ze diezelfde beeldjes voor 50 euro. Heel erg trots heeft hij de rest van zijn reis zijn terracotta dude gekoesterd, en binnenkort (heel binnenkort), kunnen jullie hem bezichtigen in zijn tuin (als het gras niet te lang staat tenminste).... We zagen ook nog de banpo-neolithic village, een hot water spring met bijhorende tempels en tuinen, een silk factory and de pagode, een boeddhistische tempel.... kwestie van te tonen dat we wel degelijk veel gezien hebben. Verder ben ik ook onder de indruk van Els haar organisatietalent (dat belooft als Veerle en ik alleen op stap gaan), en Johan zijn humor... Hij is hier ondertussen de terracotta dude nog steeds met zijn leven aan het beschermen...
Dus besluit, we hebben hier al een stukje van China gezien, geroken, gehoord (maar niets van begrepen, kan wel al hallo, bedankt en salut zeggen)... maar we zijn nog benieuwd naar meer.... Hopelijk met wat minder krampjes deze keer...
De volgende dag (zaterdag), Veerle en ik gaan alleen op stap in Suhzou, hebben we het toch klaargespeeld om 1 tuin te bezoeken (the tiger hill), daar verdere krampen ons tochtje weer verstoorden. (wel belangrijk, we hebben daar een boottochtje gedaan, en we mochten voor de eerste keer op de foto bij enkele andere Chinezen... lachen). Maar we hebben toch al enkele malen de taxi alleen genomen, en op zich is dit al een belevenis. ’s Avonds dronken we nog een cocktail in een westerse bar, daar Suhzou uitgestorven is na 11 uur.
Zondag, het vertrek naar Xian, met ons viertjes, het vliegtuig op... Ondertussen besef ik niet meer dat ik in de lucht zit, na 12u vliegen, voelt twee uurtjes vliegen aan als het nemen van de bus. En Xian was geweldig! Ook al hebben we de eerste dag daar onze tempel niet gevonden (kaartje klopte voor geen meter hé Johan), de tweede dag, vandaag dus, maakte alles goed. Wel nog steeds geen Chinees eten voor Veerle. We namen een tour, met een busje enkel voor ons vieren en een heel geweldige gids. Ze sprak goed Engels, enthousiast, en we zagen het mooiste van Xian, voor Els zelf het mooiste van heel China tot nu toe. Het befaamde en “world heritage” terrecotta leger van Qin Shi Huangdi. Meer dan 6000 soldaten, paarden en spanwagen in terracotta van ongeveer 300 kilo de man. Indrukwekkend, Veerle vergat er even haar krampen van. Gelukkig had Johan al zo een mannetje gekocht voor slechts 5 euro, want daar verkochten ze diezelfde beeldjes voor 50 euro. Heel erg trots heeft hij de rest van zijn reis zijn terracotta dude gekoesterd, en binnenkort (heel binnenkort), kunnen jullie hem bezichtigen in zijn tuin (als het gras niet te lang staat tenminste).... We zagen ook nog de banpo-neolithic village, een hot water spring met bijhorende tempels en tuinen, een silk factory and de pagode, een boeddhistische tempel.... kwestie van te tonen dat we wel degelijk veel gezien hebben. Verder ben ik ook onder de indruk van Els haar organisatietalent (dat belooft als Veerle en ik alleen op stap gaan), en Johan zijn humor... Hij is hier ondertussen de terracotta dude nog steeds met zijn leven aan het beschermen...
Dus besluit, we hebben hier al een stukje van China gezien, geroken, gehoord (maar niets van begrepen, kan wel al hallo, bedankt en salut zeggen)... maar we zijn nog benieuwd naar meer.... Hopelijk met wat minder krampjes deze keer...
Subscribe to:
Posts (Atom)
