the dragonfly - by Veerle en Nele

Shanghai...the tyfoon
Daar waren we, Veerle en ik toegekomen in Shanghai, en het begon net te regenen. Beginnende met enkele druppeltjes stonden we daar, afgezet door een bus, op een korte afstand van ons hotel, geen buikkrampen deze keer, maar het begon wel heviger te regenen. Wij daardoor, maar het was blijkbaar geen bui die snel ging overgaan... Na een iets langere tocht dan gepland, kwamen we kletsnat toe aan ons hotel, net op tijd, want even erna begon het nog heviger te regenen. 1000 en paraplu’s in de lucht, water gutste neer op iedereen, de riolen hadden al moeite om alles te slikken... Toen we even later een poging waagden om een stukje van Shanghai te verkennen, stonden de straten al blank. Nog meer paraplu’s in de lucht, mensen nat tot op hun vel, de kleine winkeltjes probeerden hopeloos het binnenlopende water terug weg te scheppen, (wij moesten dus vermijden dat we zo’n emmer water op ons kregen), je zag hun koopwaar al drijven op het water, letterlijk dweilen met de kraan open dus... Straten blank zien, was wel eens iets anders van al dat geel, maar toen we even later hoorden dat er een tyfoon op komst was, waren we er toch niet helemaal gerust op... (Maar we bleven lachen hé). Uiteindelijk was het niet meer zo spectaculair, en de volgende dag leek op wat regen na alles weer normaal, zodat we op weg gingen naar the yellow mountains...

The Yellow Mountains...picture
Opnieuw terug naar ’t gele (heb je hem)... vliegtuig op, en enkele ogenblikken later stonden we in Huang Shan. Ik denk als je de fotoboeken van de Chinezen erop gaat naslaan, dat we relatief gezien een beroemdheid zijn geworden op de Yellow Mountains... naast een prachtige bergenketen, waren we ongeveer de enige toeristen daar (en dan nog één blond, en één blond bruin meisje), en voor de Chinezen vaak interessanter dan de bergketen zelf. Meestal stonden ze eerst even verlegen te giechelen alvorens te ons vragen, picture? En dan moest de hele groep apart met ons twee op de foto. Ofwel stonden ze ongegeneerd foto’s van ons te nemen, terwijl ze deden alsof ze de bergen aan’t fotograferen waren... Toen we even op een rustig plekje ons ogen dichtdeden en genoten van de zon, kan je al raden wat er gebeurde toen we ons ogen openden. Een hele groep die ons omringde, en ons vragend aankeek. Allemaal heel erg grappig... Maar de bergketen was ook zeer mooi... mogen we ook niet vergeten vermelden...

Bejing...druk druk druk
Amaai, met een oppervlakte van België, en een populatie van 14 miljoen mensen is dit een gigantische stad... Dat ze daar meer toeristen gewoon zijn, merkten we onmiddellijk. Op onze eerste tocht door deze stad, kwamen we twee Chinese meisjes van onze leeftijd tegen die hun Engels wouden oefenen. Wij eerst vragen of ze zeker niets wouden verkopen... “no no”, “we want to practice our English”. Kon geen kwaad dachten we, maar toen ze ons naar een authentiek theehuis brachten, om ons thee te doen proeven (van 30 RMB t stuk), hebben we toch beleefd gepast... Als we dan andere toeristen spraken, hadden ze allemaal hetzelfde meegemaakt, maar zij hadden zich er laten opleggen voor 200 euro, sommige zelf tot 270 euro. Schandalig... Maar wij dus niet, even later zagen we ze gewoon hetzelfde proberen bij andere toeristen... Verder hebben we een tour gevolgd (dan komen ze je met een busje oppikken aan het hotel, heel erg handig), en de ming graven en de muur bezocht. Veerle heeft haar artistieke kant eens goed naar boven laten komen, en iedereen is uitgenodigd de foto’s eens te komen bekijken. Natuurlijk, weeral probeerden ze ons vanalles aan te smeren. De tour bevatte ook een bezoek aan wel drie factories, waar we de mensen in triestige omstandigheden bezig zagen aan het maken van zijde, koperen vazen en jade juwelen. Eerst een rondleiding over hoe ze hun producten maken in mensonterende omstandigheden, tot je op het einde in een gigantische prachtige winkel terechtkomt met al hun waren uitgestald. Mooie Engels sprekende Chinese meisjes die je willen helpen met het uitkiezen van het duurste soeveniertje... vreselijk... zeer groot contrast tussen de rijke toerist en de arme arbeider die meestal zonder veiligheidsvoorzieningen jade aan het snijden is, vazen aan het smeden is, zijde aan het spinnen... en dan tonen ze hoogstwaarschijnlijk nog niet de echte omstandigheden waarin de arbeiders moeten werken.

Suhzou, of zushou
Terug naar ons zus, vol verhalen, na een nachttrein te nemen van Bejing naar Suhzou...(en we voor de zoveelste keer meegemaakt hebben dat Chinezen zeer vroeg gaan slapen, wij zaten daar klaarwakker om 9u, terwijl iedereen na de gebruikelijke rochels in zijn nest kroop). Els moest uiteraard werken overdag (daarvoor is ze hier nietwaar), en wij dus een dagje nog rondgelopen in suhzou... We kunnen nu al zelfstandig een taxi pakken, hallo en bedankt zeggen, vliegtuigen, metro’s, en bussen nemen alsof het niets is, mooi lachen op foto’s, een vuurspuwende dragonfly nadoen (voor foto, zie Veerle), chinese meisjes redden van oude mannelijke westerlingen (wie geïnteresseerd is in dat verhaal, moet ook maar eens langskomen), massa’s trappen op en af-gaan zonder kramp te krijgen (in de kuit weliswaar), Sherk III uitkijken in 4 keer, voorsteken, elegant van trappen vallen zowel naar boven als beneden(kwestie dat we weer eens voor entertainment zorgen), afdingen en met stokjes eten (alleen Veerle krijgt nog spontaan een vork aangeboden, tis echt geen zicht)...
Tot besluit willen we ook nog onze laatste ontdekking vermelden:
Wees er maar zeker van dat als je Beef bestelt, je buffel op je bord krijgt...
Ciao, Veerle en Nele