eerste berichtje van mijn zusjes

Haha, ik heb hier de weblog overgenomen vanuit het vliegtuig naar Shanghai.(Ze liggen hier allemaal te slapen de mietjes) We (Veerle en ik) zijn hier nog vier dagen en hebben het gevoel hier al een eeuwigheid te zijn – alhoewel we nog steeds niet van onze jetlag af zijn-. Toegekomen op de luchthaven, opgepikt door een Chinees met het bordje VANDERSICKEL in zijn hand, en al geen woord engels kon. Wij lachen, hij lachen, wij op weg naar Els... Ja, amaai, de rit van ons leven. We werden daar meteen in het Chinese verkeer gesmeten, waar twee rijvakken soms drie rijvakken worden, soms vier en soms kan je er geen nummer op plakken. Een bijzondere rijstijl houden ze er hier op na, maar we hebben hier wel nog geen enkel ongeluk gezien. Naar Suhzou dus, bij Els op het appartement, beetje slapen, en dan voor het eerst naar het stadscentrum. Er wonen hier dus meer mensen dan in Vlaanderen, onvoorstelbaar... Wij zijn dan gaan eten naar een Chinees-Japans restaurant, kwestie van het nog kalm aan te doen, en lap, Veerle heeft al krampen... kermend kennismakend met de Chinese wc’s, het eerste toiletbezoek van een hele reeks...
De volgende dag (zaterdag), Veerle en ik gaan alleen op stap in Suhzou, hebben we het toch klaargespeeld om 1 tuin te bezoeken (the tiger hill), daar verdere krampen ons tochtje weer verstoorden. (wel belangrijk, we hebben daar een boottochtje gedaan, en we mochten voor de eerste keer op de foto bij enkele andere Chinezen... lachen). Maar we hebben toch al enkele malen de taxi alleen genomen, en op zich is dit al een belevenis. ’s Avonds dronken we nog een cocktail in een westerse bar, daar Suhzou uitgestorven is na 11 uur.
Zondag, het vertrek naar Xian, met ons viertjes, het vliegtuig op... Ondertussen besef ik niet meer dat ik in de lucht zit, na 12u vliegen, voelt twee uurtjes vliegen aan als het nemen van de bus. En Xian was geweldig! Ook al hebben we de eerste dag daar onze tempel niet gevonden (kaartje klopte voor geen meter hé Johan), de tweede dag, vandaag dus, maakte alles goed. Wel nog steeds geen Chinees eten voor Veerle. We namen een tour, met een busje enkel voor ons vieren en een heel geweldige gids. Ze sprak goed Engels, enthousiast, en we zagen het mooiste van Xian, voor Els zelf het mooiste van heel China tot nu toe. Het befaamde en “world heritage” terrecotta leger van Qin Shi Huangdi. Meer dan 6000 soldaten, paarden en spanwagen in terracotta van ongeveer 300 kilo de man. Indrukwekkend, Veerle vergat er even haar krampen van. Gelukkig had Johan al zo een mannetje gekocht voor slechts 5 euro, want daar verkochten ze diezelfde beeldjes voor 50 euro. Heel erg trots heeft hij de rest van zijn reis zijn terracotta dude gekoesterd, en binnenkort (heel binnenkort), kunnen jullie hem bezichtigen in zijn tuin (als het gras niet te lang staat tenminste).... We zagen ook nog de banpo-neolithic village, een hot water spring met bijhorende tempels en tuinen, een silk factory and de pagode, een boeddhistische tempel.... kwestie van te tonen dat we wel degelijk veel gezien hebben. Verder ben ik ook onder de indruk van Els haar organisatietalent (dat belooft als Veerle en ik alleen op stap gaan), en Johan zijn humor... Hij is hier ondertussen de terracotta dude nog steeds met zijn leven aan het beschermen...
Dus besluit, we hebben hier al een stukje van China gezien, geroken, gehoord (maar niets van begrepen, kan wel al hallo, bedankt en salut zeggen)... maar we zijn nog benieuwd naar meer.... Hopelijk met wat minder krampjes deze keer...